Η Ρούλα Κορομηλά, όταν «έσκασε» το θέμα της Κιβωτού του Κόσμου μετά τις καταγγελίες παιδιών που είχαν ζήσει σε κάποια από τις δομές, ήταν από τις πρώτες που αναφέρθηκε στο θέμα και δεν έκρυψε δημόσια τη θλίψη της για τις εξελίξεις.
Με συνέντευξή της, η αγαπημένη παρουσιάστρια στην ερώτηση για το όλο θέμα, δεν καταφέρνει να κρύψει την οργή και τον θυμό της αλλά και όσα την καταρρακώνουν γύρω της…
Μεγάλη αίσθηση είχε επίσης προκαλέσει η ανάρτησή σου για την Κιβωτό του Κόσμου. Πώς νιώθεις παρακολουθώντας την αποδόμηση ενός ανθρώπου που είχες βοηθήσει πολύ;
Δεν με αφορά η όποια αποδόμηση. Όποιος έφταιξε, αν έφταιξε, πρέπει η Δικαιοσύνη να αποφασίσει για αυτό. Δεν θέλω εγώ να στήσω δικαστήριο. Αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι τα παιδιά σε αυτά τα ιδρύματα, και ειδικά όσα έπεσαν θύματα οποιασδήποτε μορφής βίας και παρενόχλησης. Στήριξα την Κιβωτό στα πρώτα της βήματα, αλλά και το 2017 επισκεπτόμουν τη συγκεκριμένη οργάνωση και πρόσφερα, όπως και πολύς κόσμος, τη βοήθειά μου στη φροντίδα των παιδιών. Πήγαινα σε καθημερινή βάση και φρόντιζα τα βρέφη. Πονάει η ψυχή μου να ακούω όλα αυτά τα πράγματα. Νιώθω πόνο και οργή.
Δεν θέλω να πιστέψω πως αυτός ο άνθρωπος που στήριξα κατηγορείται για τέτοιες πράξεις. Αν ισχύουν όλα αυτά, η Δικαιοσύνη να πράξει τα δέοντα και εμείς να παραμείνουμε δίπλα σε αυτά τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα. Απαράδεκτο να χρησιμοποιεί κανείς ως δικαιολογία τις παραβατικές συμπεριφορές και το προβληματικό παρελθόν ανηλίκων για να μειώσει τη σοβαρότητα των κατηγοριών. Οι ενήλικες είναι αυτοί που έχουν παραβατικές συμπεριφορές, όχι οι ανήλικοι και τα βρέφη, αν ισχύουν όσα βγαίνουν στη δημοσιότητα. Πρέπει το κράτος να ασκεί ουσιαστικό έλεγχο σε όλες αυτές τις οργανώσεις, να υπάρχει διαφάνεια, ώστε ο κόσμος που θέλει να προσφέρει να ξέρει ότι η βοήθειά του θα πιάσει τόπο.
Τι είναι αυτό που σε πονάει ή σε θυμώνει περισσότερο από όσα συμβαίνουν γύρω σου;
Η κάθε μορφή βίας, διάκρισης και παρενόχλησης με εξοργίζει. Γυναίκες που υποφέρουν στα σπίτια τους και δεν μιλάνε σε κανέναν, θύματα κακοποίησης και γυναικοκτονιών, παιδιά που γίνονται θύματα αρρωστημένων πράξεων από ενήλικες, αλλά και από bullying στον σχολικό τους περίγυρο. Η κακοποίηση των ζώων με θλίβει, με κάνει να ντρέπομαι που συμβαίνει στη χώρα μας ακόμα.
Ωστόσο, δεν παύω να ελπίζω και βλέπω τα νέα παιδιά να είναι πολύ πιο ευαισθητοποιημένα, να αντιδρούν και να μην κλείνουν τα μάτια τους σε τέτοιες καταστάσεις. Επίσης, δεν μπορώ να βλέπω ηλικιωμένους να είναι εγκαταλειμμένοι, να βιώνουν αδιαφορία και μοναξιά. Πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω αστέγους. Γενικά η δυστυχία των ανθρώπων με αρρωσταίνει, με καταρρακώνει.
