Πέθανε στα 70 του χρόνια ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συντάκτες, ο Γιώργος Χαρωνίτης, ο οποίος εργαζόταν για περισσότερα από 30 χρόνια στο Αθηνόραμα, ενώ ήταν εκδότης και στην εταιρεία JAZZ & TZAZ MAGAZINE.
Αν και ζούσε στην Αθήνα η κηδεία του Γιώργου Χαρωνίτη θα γίνει το μεσημέρι της Παρασκευής 25 Απριλίου, στο Ηράκλειο Κρήτης όπως έκανε γνωστό μέσα από την προσωπική του σελίδα στο facebook ο δημοσιογράφος Μανώλης Φούμης.
Η πορεία του στη μουσική δημοσιογραφία ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με άρθρα στο περιοδικό “Ήχος & HiFi”, όπου έγραψε επί μια δεκαετία (1978–1988). Αργότερα, υπήρξε η ψυχή πίσω από το περιοδικό “Jazz & Τζαζ”, το οποίο ίδρυσε και διηύθυνε για είκοσι χρόνια (1993–2013), αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στην εγχώρια αρθρογραφία για την τζαζ. Παράλληλα, επί δεκαετίες αρθρογραφούσε για τη μουσική στο Αθηνόραμα, ενώ τα τελευταία χρόνια συνέχιζε να μεταφέρει το πάθος και τη γνώση του μέσα από τα κείμενά του στο μουσικό site formiggart.
Το αντίο του Φοίβου Δεληβοριά
Το δικό του αντίο στον Γιώργο Χαρωνίτη είπε και ο Φοίβος Δεληβοριάς με μία ανάρτησή του.
“Μέρα που φεύγει ο Γιώργος Χαρωνίτης, μέρα ήττας για την ομορφιά. Προσωρινής ήττας, βέβαια, ο ίδιος πρώτος θα το έλεγε. Γιατί η ομορφιά, αν σε διαπεράσει και την υπερασπιστείς, αν κάνεις τη δύσκολη ζωή να κρατάς το κάστρο της, να ξυπνάς και να κοιμάσαι εκεί, να το σκουπίζεις, να κοιτάς απ’τα προπύργια τι μηχανεύονται οι εχθροί, να αρχειοθετείς και να μοιράζεσαι, σε ανταμείβει. Σου χαρίζει ένα δικό σου μέρος, αναγνωρίσιμο για πάντα από τους άλλους, στο οποίο ο θάνατος είναι απλώς μια στιγμή. Η γενιά μου του χρωστάει πολλά. Μας έμαθε -με το Jazz & Τζαζ- πώς να βουτάμε στις δισκογραφίες, πώς να ακούμε τις μουσικές γραμμές μέσα στα έργα, πώς να αγαπάμε τους μουσικούς , πώς να τους ξεχωρίζουμε στις ηχογραφήσεις. Με τον Φώντα Τρούσα μαζί, αποενοχοποίησαν στα αυτιά των μεταγενεστέρων μιαν ολόκληρη εποχή -εκείνη του ‘70, του giallo και του softcore, της Εμμανουέλας και του ύστερου σπαγγέτι-, εποχή που μας αναστάτωνε, δεν θεωρούνταν επαρκώς “σοβαρή” όμως, ήταν δε ανεξερεύνητη.
Αυτοί μας χάρισαν τη μουσική της, αλλά και τον ποπ προβληματισμό που την γέννησε. Θαυμάσια κείμενα για τον Ντιουκ Έλινγκτον, για το fusion, για τον Γκαινσμπούρ, τον Zappa, αλλά και για τον Σαββόπουλο, τον Πλέσσα, τον Πετρολούκα Χαλκιά, τα σάουντρακ του Χατζηνάσιου και του Θεοδοσιάδη ξαναπερνάνε τώρα απ’το μυαλό μου. Και βέβαια ο Μορικόνε, που για τον Γιώργο ήταν αυτό που λέμε soft spot και που δεν ξέρω αν του έτυχε άλλος τόσο αφοσιωμένος μουσικογραφιάς παγκοσμίως. Είχαμε μια γλυκειά και τακτική επαφή από δω, τη γνωριμία όμως την οφείλω στον υπέροχο φίλο Νίκο Φωτάκη, τον πιο αγαπημένο μαθητή του. Μια περίοδο που βλεπόμασταν πολύ με τον Νίκο, ο Χαρωνίτης προμηθεύτηκε το box set με όλα τα επεισόδια του παλιού, βρετανικού “Avengers”, με την Diana Rigg, για την οποία είχε πάθος. Με κάλεσαν να κάνουμε παρέα μαραθώνιο, εγώ όμως δεν μπορούσα και ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει.
Σήμερα, πάντως, που βλέπω το πρόσωπό του να κατακλύζει το timeline μου, έχω την περίεργη αίσθηση πως κάπου, κάποτε, κάπως τον κάναμε αυτόν τον μαραθώνιο μαζί, όπως και χίλιους άλλους. Ή πως θα έρθει σίγουρα η στιγμή πως θα τους κάνουμε. Κι αυτή η αίσθηση δεν είναι κανένα αιφνίδιο τσίμπημα της μεταφυσικής στην -σκεπτικιστική πλέον-καρδιά μου. Είναι κάτι που κέρδισε με το σπαθί του, τα γραπτά του και τη στάση του ο Γιώργος Χαρωνίτης.
