Μια πολύ δύσκολη μέρα είναι σήμερα για τον Ηλία Ψινάκη καθώς έχει φύγει από τη ζωή ένα αγαπημένο του πρόσωπο.
Ο λόγος για τον Μάνος Ελευθερίου, τον σπουδαίο λογοτέχνη που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια. Τους δύο άνδρες έδενε πολύ στενή φιλία και μεγάλη αγάπη και ο Ηλίας Ψινάκης δεν ξεχνάει ποτέ τις συζητήσεις τους και τις προσωπικές τους στιγμές.
Ο Ηλίας Ψινάκης ανήμερα της επετείου των τεσσάρων χρόνων από τον θάνατο του αγαπημένου του φίλου δημοσίευσε μία κοινή τους φωτογραφία με μία ιδιαίτερα συγκινητική λεζάντα για να τιμήσει τη μνήμη του.
«Πριν από τέσσερα χρόνια τέτοια μέρα έχασα έναν καλό μου φίλο. Τον Μάνο Ελευθερίου. Ο χρόνος αντί να μου απαλύνει το κενό το κάνει μεγαλύτερο… Μου λείπεις πολύ αγαπημένε μου φίλε…» έγραψε η λεζάντα του ποστ του Ηλία Ψινάκη.
Και τρομερός παραμυθάς…
Ο Μάνος Ελευθερίου, που έφυγε από τη ζωή πριν από τέσσερα χρόνια, στις 22 Ιουλίου 2018, έγραψε και εικονογράφησε πολλά παραμύθια.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1986-1987 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Το Τέταρτο η σειρά «Παραμύθια για τον αυτοκράτορα», που κυκλοφόρησαν το 1991 σε αυτοτελή έκδοση από τις εκδόσεις Γνώση με εικονογράφηση της Σοφίας Φόρτωμα.
Μάλιστα, το βιβλίο αυτό αποτέλεσε την αρχή μιας σειράς παιδικών βιβλίων που συνέγραψε ο αείμνηστος συριανός ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος.
Μιλώντας στον Βασίλη Αγγελικόπουλο (εφημερίδα «Το Βήμα», Κυριακή 7 Απριλίου 1991) σχετικά με τα «Παραμύθια για τον αυτοκράτορα», ο Ελευθερίου έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής:
Δεν γράφει κανείς με την πρόθεση να στείλει ένα «μήνυμα». Ένα ποίημα, ένα παραμύθι, ένας μουσικός φθόγγος βγαίνει από το περίσσευμα της καρδιάς σου, που λέει και ο Απόστολος Παύλος. «Εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί». Πολλές φορές, βέβαια, υπάρχει μια αναφορά σε σύγχρονα πράγματα, αλλά πολύ διακριτικά, αδιόρατα σχεδόν. Δεν ήθελα να ξεπέσω σε τέτοια εύκολα πράγματα, δεν επεδίωξα να χαϊδέψω το μάγουλο κανενός αναγνώστη. Το παιδί, άλλωστε, στο οποίο και απευθύνεται το βιβλίο, θα αντιληφθεί τι είναι ο αυτοκράτορας και θα τον χαρακτηρίσει ανάλογα με τις πράξεις του. Η λύσσα για το χρυσάφι είναι και μια λύσσα για τα πάντα… Αλλά δεν είχα σκοπό να διδάξω. Να θυμήσω, ίσως, μόνο μερικές αξίες που τις έχουμε ξεχάσει μέσα σ’ αυτή τη γενική φίμωση, τη γενική κωφότητα και τη γενική ξεφτίλα που ζούμε.