Η Αγία μας Εκκλησία, η αείποτε τροφός και μήτηρ του Γένους, όταν όλα «τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», έθρεψε και πότισε το υπόδουλο Γένος μας με τα πανάρχαια ιδανικά της φυλής μας, την ελευθερία, την καταγωγή, την πατρίδα, τη θρησκεία, τη γλώσσα.
Κι όταν άρχισε η Επανάσταση, πρώτη αυτή ευλόγησε τα όπλα και συμμετείχε σύσσωμη στον αγώνα για τη λευτεριά.
Η προχθεσινή διπλή εορτή, παρά τους περιορισμούς λόγω της πανδημίας, εορτάστηκε λαμπρά σε όλη την πατρίδα μας. Ήταν πάλι η Εκκλησία, με μπροστάρηδες τους Ιεράρχες μας, σχεδόν όλους, που αναπτέρωσε το πατριωτικό συναίσθημα του λαού μας, του θύμισε τις μεγάλες στιγμές του έθνους μας και του μίλησε για τη σωστική ελπίδα στην Παναγία μας και στον Χριστό.
Λόγω της επετείου των 200 ετών από την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821, η ημέρα αυτή τιμήθηκε σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, από τους ομογενείς μας και όχι μόνο. Ηγέτες χωρών απέστειλαν μήνυμα συγχαρητήριο προς τον λαό μας και εξέφρασαν τα συναισθήματά τους για την προσφορά της Ελλάδας στον πολιτισμό μας.
Παράγοντες κρατικοί πολλών κρατών ή της αυτοδιοίκησης φωταγώγησαν δημόσια κτίρια στα χρώματα της γαλανόλευκης, συμμετέχοντας έτσι στον δικό μας εορτασμό. Μεταβλήθηκαν ξαφνικά σε Έλληνες που εορτάζουν την ελευθερία τους.
Ωστόσο, υπήρξε μια απουσία, μια σιωπή, σε όλο αυτό το παγκόσμιο προσκλητήριο, που μας προβλημάτισε και συνάμα μας λύπησε.
Στο σεπτό κέντρο της Ορθοδοξίας, το μαρτυρικό Φανάρι, εορτάστηκε μόνον η εορτή της πίστης μας, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και έγιναν και δύο χειροτονίες, Αρχιερέως και Ιερέως, δύο φερέλπιδων κληρικών του Πατριαρχείου μας.
Όμως, καμία αναφορά ούτε από τον Παναγιότατο Πατριάρχη ούτε από τους νεοχειροτονηθέντες Ελληνες κληρικούς στη γιορτή της Παλιγγενεσίας. Κατανοούμε και σεβόμεθα, βεβαίως, τη δύσκολη θέση του Φαναρίου. Βρίσκεται στην καρδιά της τουρκιάς και η θέση του είναι λεπτή. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας και οι συν Αυτώ είναι οι σύγχρονοι ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όντως Οικουμενικό, είναι πρωτίστως ρωμαίικο και θυσίασε στον αγώνα για την ελευθερία του γένους των Ρωμιών 11 Πατριάρχες, εκατό επισκόπους και χιλιάδες κληρικούς που ανήκαν τότε στο Πατριαρχείο.
Ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής επικράτειας, οι λεγόμενες Νέες Χώρες, που ανήκει πνευματικά στο κλίμα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, υπέφερε όπως όλη η Ελλάδα από τα μαρτύρια, το παιδομάζωμα, τη σκλαβιά, και όταν ήρθε η ευλογημένη ώρα της 25ης Μαρτίου 1821 συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για τη λευτεριά.
Δεν θα μπορούσε χθες ο Παναγιότατος ως πνευματικός πατήρ αυτών των περιοχών να τους απευθύνει έναν χαιρετισμό;
Πόσο επικίνδυνο θα ήταν αν τελούσαν ένα μνημόσυνο για τους 11 Πατριάρχες, για τους κληρικούς του Φαναρίου, για τους διδασκάλους του Γένους, για τον απλό λαό της Πόλης που βρήκε τραγικό θάνατο στη διάρκεια του αγώνα; Ένα μήνυμα προς τον ελληνικό λαό, που αγωνίστηκε για τα ιδανικά της φυλής του, θα έθετε σε απειλή τον Πατριάρχη; Ισως είναι πολύ το ζητούμενο!Αλλά είναι άποψη πολλών ανθρώπων -Ελλήνων και μη- από χθες.
Το ποίμνιο των Νέων Χωρών ένιωσε «ποίμνιο β΄ κατηγορίας». Ένιωσε περιφρονημένο από τον πνευματικό του ηγέτη, τον οποίο, όπου κι αν πήγε σε παλαιότερες επισκέψεις του, υποδέχθηκε με ζεστασιά, αγάπη και σεβασμό.
Έκαναν δηλώσεις ξένοι ηγέτες για να τιμήσουν την πατρίδα μας και τον λαό μας.
Ακόμη και ο Ρώσος Πατριάρχης Κύριλλος και ο επίσκοπος Βολοκολάμσκ Ιλαρίων εκμεταλλεύτηκαν τη μέρα προς όφελος της Εκκλησίας τους.
Ο δικός μας όμως Πατριάρχης, ο Πατριάρχης των Ρωμιών, προτίμησε τη σιωπή. Ίσως εκείνος ξέρει κάτι περισσότερο. Εμείς το κατανοούμε ως ένα βαθμό και το σεβόμεθα. Αλλά δεν μπορούμε να μην το επισημάνουμε.
newsbreak
