Η Καλλιόπη Αθανασιάδη είναι μια σπουδαία γυναίκα. Κορυφαία θωρακοχειρουργός στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργών Θώρακος, Καρδιάς, Αγγείων και -πάνω απ’ όλα- μια γυναίκα που κατάφερε από την παιδική ηλικία της να ανατρέψει το “κακό” και να το μετατρέψει σε ελπίδα, να το μεταβολίσει σε μια γεμάτη ζωή.
Τα εγκαύματα από τη φωτιά στο σχολικό λωφορείο τον Ιανουάριο του ’70
Επιβίωσε από ένα φρικτό ατύχημα που έγινε όταν εκείνη ήταν μόλις 4 ετών. Το σχολικό λεωφορείο στο οποίο επέβαινε τυλίχθηκε στις φλόγες παγιδεύοντας τα παιδιά.
Η Καλλιόπη υπέστη σοβαρά εγκαύματα. Στο πρόσωπό της και στο σώμα της τα σημάδια από εκείνη την ημέρα του Ιανουαρίου του 1970 είναι εμφανή και την συνοδεύουν σε όλη της τη ζωή.
“Πολλοί θα προσπαθήσουν να σε μειώσουν (το συνειδητοποίησα στη δουλειά μου, ήταν όμως αργά, η μαμά μου με είχε ήδη προετοιμάσει για τη ζωή!), θα προσπαθήσουν να βρούν το σημείο εκείνο, που θεωρούν αδυναμία σου… Μην τους αφήσεις κανένα περιθώριο” λέει η ίδια πέντε δεκαετίες μετά.
Η μάχη της Ιωάννας
Το μήνυμα που εκπέμπει το παράδειγμά της, θα μπορούσε κάλλιστα να φθάσει μέχρι την Ιωάννα Παλιοσπύρου, το θύμα της επίθεσης με βιτριόλι από την 36χρονη καθ΄ομολογίαν δράστιδα Εφη Κακαρατζούλα. Η Ιωάννα είναι μια γυναίκα που δοκιμάζεται σκληρά, που βλέπει μπροστά της έναν γολογοθά και παλεύει για να τον ξεπεράσει.
Ίσως η ιστορία της Καλλιόπης και τα λόγια που η ίδια χρησιμοποιεί, σε ανάρτησή της στο facebook, 50 χρόνια μετά το ατύχημα, είναι κάτι που η Ιωάννα πρέπει να ακούσει:
50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ!
Το τραγικό ατύχημα, όπως το χαρακτήρισαν εφημερίδες, “δραματικό” κατά τον εισαγγελέα Ι. Καρατζά (καταδίκασε τους 2 ενόχους σε έναν χρόνο φυλάκιση και απάλλαξε τους υπολοίπους), συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία, συνέβη στις 26 Ιανουαρίου του 1970 όταν το σχολικό λεωφορείο του εκπαιδευτηρίου “Γ. Κουμαντάκου” επέστρεφε τα παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού στα σπίτια τους.
Θα ήθελα να πώ, σε όσους βιώνουν μία αντίστοιχη κατάσταση, οτι εγώ δεν αντιμετώπισα κανένα bullying στο σχολείο μου ή τις παρέες μου. Δύο πράγματα βοήθησαν σε αυτό, η μητέρα μου και οι φίλοι μου. Η μητέρα μου μου έμαθε οτι σε πατάνε, όταν εσύ τους αφήνεις περιθώρια, ενώ οι φίλοι μου, όλοι με αγωγή από την οικογένεια τους, με στήριξαν στην οποιαδήποτε τρέλλα μου! Στους γκόμενους επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ, άλλοι μου χάρισαν αγάπη, άλλοι μου πρόσφεραν τον ουρανό με το άστρα κι άλλοι ένα μάθημα.