Συγκλονιστικά είναι τα όσα εξομολογήθηκε ο Νίκος Πολυδερόπουλος, για την απώλεια του αδερφού του, στην εκπομπή “Πάμε Δανάη”.
Ο Νίκος Πολυδερόπουλος αναφέρθηκε στη νέα σειρά «Σαν Ψέμα», στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με την Κατερίνα Γερονικολού: «Η πρόταση για τη σειρά «Σαν Ψέμα» ήρθε σε μία περίεργη φάση της ζωής μου, έλειπε από την τηλεόραση μία όμορφη, ανάλαφρη ρομαντική κωμωδία. Η σειρά εξελίσσεται στο σήμερα και επειδή υπάρχει και ένα παιδί είμαστε προσεκτικοί στο τι λέμε και τι βγαίνει προς τα έξω για μία οικογένεια».
Για την απομάκρυνσή του από την παράσταση «Μάρτυρας Κατηγορίας» είπε σχετικά:
«Μου ανακοινώθηκε ότι δεν θα συνεχίσω στον «Μάρτυρα Κατηγορίας» 3-4 μέρες μετά το μνημόσυνο του αδελφού μου, ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για μένα. Το μυαλό μου μετά την απώλεια δυσλειτουργούσε, δεν μπορούσα να κρίνω και να αποφασίσω, αλλά ο εγωισμός σου θίγεται γιατί είσαι μέρος μία επιτυχίας».
«Σκέφτεσαι «γιατί τώρα εξοστρακίζομαι», ψάχνεις να βρεις το λόγο και το άδικο. Με πείραξε η σκληράδα των ανθρώπων, δεν έχασα χρυσόψαρο, τον αδελφό μου έχασα. Ήταν άνθρωποι που βίωσαν τον πόνο μου, με είδαν να πονάω, να είμαι δύσκολα και λες σε αυτές τις περιπτώσεις, «που είναι η ανθρωπιά;». Σε αυτή την ηλικία που είμαι, χάνοντας τον αδελφό μου, η ζωή με δίδαξε πως δεν είναι εύκολη, ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν τα πάντα».
«Σχετικά με τη διάψευση που έγινε για το θέατρο, αναρωτιέμαι αν στη χρονική περίοδο στην οποία βρίσκομαι, είχα λόγο να βγω εγώ και να πω ψέματα για κάτι. Ήταν τόσο βαρύς ο τρόπος και ο λόγος όταν μου ανακοίνωσαν τη διακοπή της συνεργασίας, που από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι πταίσματα. Δεν έπεσα από τα σύννεφα με τη διάψευση, ήταν κάτι που περίμενα, όταν σου κάνει κάποιος ένα μεγάλο κακό, το λιγότερο κακό δεν σε πονάει».
Για την απώλεια του αδερφού του δήλωσε:
«Δεν είμαστε ίδιοι μετά από τέτοιες απώλειες, είναι το πριν και το μετά. Βάζω πάντα μπροστά τον εαυτό μου για να είμαι δυνατός ώστε να κρατάω τους υπόλοιπους. Επειδή είμαι ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια μου, θεωρώ ότι εγώ πρέπει να το διαχειριστώ όλο αυτό, για να προχωρήσουμε τη ζωή μας παρακάτω με την απώλειά μας. Δεν θα ξεχάσουμε τον αδελφό μας ποτέ, ούτε ο πόνος θα φύγει, απλά θα απαλύνει και θα γίνει μία γλυκιά ανάμνηση και ένα αναπάντητο γιατί».
«Το μότο μου στη ζωή ήταν «θα τα φτιάξουμε όλα». Όταν συνέβη η απώλεια του αδελφού μου διαπίστωσα ότι δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα. Δεν ένιωσα την ανάγκη να χτυπήσω την πόρτα ενός ψυχολόγου, αλλά την ανάγκη να χτυπάω την πόρτα των δικών μου ανθρώπων για να τους δίνω δύναμη και πίστη. Αν και ήμασταν κοντά ως οικογένεια, προσπαθώ πλέον να είμαι περισσότερο με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου, δεν μπορούμε να αφήνουμε κάτι για μετά».
«Το μεγάλο μου παράπονο με τον αδελφό μου που έφυγε είναι ότι με είχε καλέσει, του είπα «κλείσε, θα σε πάρω εγώ» και δεν τον πήρα, δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, όπου έφυγε ο αδελφός μου, είχα πει να με πάρουν βιντεοκλήση και όταν είπα στη μητέρα μου «γιατί δεν με πήρατε;», μου είπε “δεν πρόλαβα”».
«Δεν είχα πάει σε εκείνο το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και μετανιώνω που δεν ήμουν εκεί. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που αγαπάμε, έχω λίγους ανθρώπους στη ζωή μου που αγαπάω και μέσα στους φίλους μου βρίσκεται και η οικογένειά μου. Ήταν ο τελευταίος που είχε έρθει να με δει στο θέατρο από τα αδέλφια μου, οπότε θυμόμουν τη θέση που τον είχα βάλει και πάντα κοιτούσα σε εκείνη τη θέση. Ο χρόνος είναι γιατρός και είναι πιο δυνατός από εμάς», είπε.
Ο Νίκος Πολυδερόπουλος αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο να παντρευτεί με την αγαπημένη του, Βαλασία. Οι δύο τους είναι ζευγάρι εδώ και πολλά χρόνια.
«Θέλουμε ανθρώπους στη ζωή μας που να μας ανεβάζουν, να αγαπάνε αυτό που κάνουμε, γιατί η ζωή του ηθοποιού δεν έχει γιορτές, αργίες και διακοπές. Μου αρέσουν τα παιδιά, όταν παίζω μαζί τους τα ξεχνάω όλα, γίνομαι κι εγώ παιδί. Είμαι σε μία φάση που νιώθω έτοιμος να κάνω παιδί, πάντα μου άρεσε η οικογένεια».
«Οργανώνω να περάσω το Πάσχα με τους γονείς μου στην Κρήτη, να ξεχαστούμε λίγο, να είμαστε μαζί. Είναι το πρώτο Πάσχα που θα πάω κάπου με τους γονείς μου. Στη ζωή μας τα θεωρούμε όλα δεδομένα, αλλά δεν είναι, λέω “τώρα θα το κάνω, θα υπάρχει αύριο;”».
