Σε πένθος και βαθιά συγκίνηση έχει βυθίσει τους γονείς, τους φίλους αλλά και όλο το πανελλήνιο ο θάνατος της 7χρονης Αναστασίας από μια σπάνια μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο. Η ανιψιά της ‘Ερρικας Πρεζεράκου έχασε τη ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου 3 Ιουλίου.
“Είχαμε την τιμή να δούμε πως είναι οι νεράιδες… και ποσό μαχήτριες είναι στα ακατόρθωτα” έγραψε λίγες ώρες αργότερα η θεία της και από αυτή τη στιγμή ξεκίνησε ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης στο πένθος της οικογένειας.
Λίγες ώρες πριν φύγει από τη ζωή, ο μπαμπάς της, Ηλίας Τριανταφυλλάκης, είχε κάνει μια συγκλονιστική ανάρτηση στο προφίλ του στο Facebook. Τα λόγια του ραγίζουν καρδιές. Ο τραγικός πατέρας περιγράφει τα δύσκολα στάδια αλλά και τη γενναία μάχη που έδωσε η Αναστασία με την ασθένεια.
Η ανάρτηση του πατέρα της Αναστασίας
Τα λόγια του πατέρα μεταφέρει η Αγάπη Πρεζεράκου σε ανάρτησή της:
Αυτά τα συγκλονιστικά λόγια έγραψε ο πατέρας της Αναστασιας λίγες ώρες πριν και η μαμά της αργότερα δήλωσε ότι διάλεξε να φύγει η Όμορφη Νεράιδα μας την ημέρα , που οι γονείς της ειχαν επέτειο γάμου .
Ηλία και Ξενια μου κόντρα στους γιατρούς παλέψατε μέχρι τέλους για τις ελάχιστες πιθανότητες , αλλά ο Θεος ήθελε έναν Άγγελο ακόμη . Δεν υπάρχουν λόγια παιδιά μου ….. όλων μας οι προσευχές να γίνουν δύναμη και να πορευτείτε στη ζωή σας με τον Άγγελο Αναστασια … από ψηλά .
Αυτά έγραψε ο Πατέρας Ηλίας κατά τις 04:30 τα ξημερώματα … ματώνουν καρδιές ….
Της πήρες την ακοή, τις κάναμε καρδιές για να τις δείξουμε ποσό την αγαπάμε, της πήρες την αριστερή πλευρά , περπατούσε και ανέβαινε τις σκάλες με ένα χέρι και ένα πόδι, της πήρες την ομιλία, μας έκανε σχήματα με το χέρι , της πήρες το χαμόγελο, μας έλεγε πως χαμογελάει και ας μη φαίνεται. Της πήρες τη χαρά, τη ζωή της , απομονωμένη από τις φίλες της , την οικογένεια της και το σχολείο της, είχε τους δυο γονείς της κοντά να την αγαπάνε και να την φροντίζουν. Της πήρες την τελευταία απόλαυση – το φαγητό, έβλεπε μαστερσεφ και ξεχνιόταν και έκανε ασκήσεις να μπορέσει να ξαναφάει. Της έδωσες τον χειρότερο χειμώνα των 150 ετών να πηγαίνει σε ένα παγωμένο σπίτι 15 φορές τη μέρα τουαλέτα. Αναγκάστηκε να φορέσει πάνες αλλά δε την ένοιαξε γιατί την φρόντιζαν οι γονείς της όπως ήταν μωρό. Δεν ήθελε ποτε να κάτσει σε παιδικό καρότσι , την έβαλες σε αναπηρικό. Της άρεσε να πηγαίνει στο μοναστήρι και στην εκκλησία , την έβαλες σε νοσοκομείο να μην μπορεί να βγει. Της άρεσε να φτιάχνει τα μαλλιά της , της πήρες αρκετά. Τώρα πας να της πάρεις την ανάσα της , μόνο έτσι μπορείς να την λυγισεις. Όμως δεν την κερδίζεις, ότι και να γίνει δεν μπορείς. Το πνεύμα της δε νικιέται.