Ο ηθοποιός μίλησε για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού» όπου υποδύθηκε τον Άγιο Νεκτάριο αλλά και για τη βαθιά πίστη που έχει στο Θεό
Ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης βρέθηκε στην εκπομπή της ΕΡΤ «Στα Άκρα» που παρουσιάζει η Βίκυ Φλέσσα και μίλησε για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού» όπου υποδύθηκε τον Άγιο Νεκτάριο, πώς μπόρεσε να ανταποκριθεί σε αυτό τον δύσκολο ρόλο, και αναφέρθηκε για την πίστη του στον θεό.
«Η προσωπική μου μάχη ήταν να κατευνάσω τα φαντάσματά μου, τους δαίμονές μου, τον εγωισμό μου, την αυταρέσκειά. Αυτό έγινε πρακτικά με πολύ κούραση», είπε αρχικά για συνεχίσει:
«Πήγαινα ήδη στα γυρίσματα κάπως εξαντλημένος και πέρα από αυτό, με την ευλογία του παππούλη μου». Μιλώντας για την ταινία «Man of God», όπου χρειάστηκε να φορέσει ράσα, ξεκαθάρισε: «Φορώντας ακόμα και τα ράσα, αυτο είναι ένα παράδοξο και στα ψέματα που συνέβη, σου δημιουργεί κάτι το οποίο δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Σου δημιουργεί μια διαφορετική αίσθηση για το πώς τοποθετήσε μέσα στην κοινωνία και μέσα στον άνθρωπο. Κάτι αλλοιώνεται, δεν εξηγείται αυτό και ίσως λόγω της συναισθηματικής φόρτισης και κάπως της οικειότητας με τον βίο του Αγίου, κάπως σαν να υπήρχε αυτή η διαθεσιμότητα» ανέφερε επίσης ο Άρης Σερβετάλης.
Ήμουν επιφυλακτικός για τον ρόλο
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης αναφέρθηκε στη στιγμή που δέχτηκε την πρόσκληση από τη Γιέλενα Πόποβιτς να συμμετάσχει στην ταινία «Man of God» όχι όμως για τον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου. «Είπα σαφέστατα θα ήθελα. Θα ήταν μεγάλη χαρά να συμμετέχω στη ταινία και μετά από κάποιο διάστημα μού εκδήλωσε την επιθυμία της να επωμιστώ τον χαρακτήρα του Αγίου Νεκταρίου. Ήμουν επιφυλακτικός γιατί δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτόν τον χαρακτήρα. Συνομιλώντας με τον πνευματικό μου, μου έδωσε την ευλογία και μπήκα σε αυτήν τη διαδικασία. Αποδείχτηκε ότι ήταν μεγάλη ευλογία γιατί αισθάνθηκα οικεία και σαν να αποκτήθηκε μια προσωπική σχέση με το πρόσωπο αυτό».
Αναζητούσα την ηδονή…
Σε άλλο σημείο της αφήγησής του ο ηθοποιός λέει πως από μικρός βρισκόταν στην προσπάθεια της αναζήτησης. Μάλιστα θυμάται πως η θεία του και η γιαγιά του του διάβαζαν βίους αγίων και αυτό του είχε δημιουργήσει αποστροφή.
«Στο Γυμνάσιο υπήρχε μια αποστροφή. Είπα “ok” μπορεί να υπάρχει Θεός αλλά αυτήν τη στιγμή δεν τον θέλω. Θέλω να ζήσω, να κάνω τις “αρκούδες μου”, να βιώσω το χάος. Αναζητούσα την ηδονή σε οποιαδήποτε μορφή της αλλά επειδή είναι εφήμερη με οδηγούσε σε ένα αβυσσαλέο κενό το οποίο δεν είχε πάτο και ένιωθα τρομερά αυτή τη μοναξιά, αυτό το πράγμα είναι τερατώδες δεν μπορώ να το αντέξω. Άρχισα να μην μπορώ να στηριχτώ στον εαυτό μου. Όταν άρχισα να ζω αυτό τον πάτο, είπα δεν μπορώ άλλο και άρχισα να ζητάω βοήθεια. Και εκεί εμφανίστηκε το πρόσωπο ενός μοναχού, που έγινε αργότερα ο πνευματικός μου».
Όπως είπε τον πνευματικό τον γνώρισε μέσα από τη σύζυγό του και ζήτησε να τον συναντήσει: «Αυτή η σχέση που θα δημιουργήσουμε δεν είναι εφήμερη, είναι αιώνια. Τότε δεν μπορούσα να την καταλάβω. Τώρα αισθάνομαι αυτή τη σχέση που δημιουργείται στα μέλη της εκκλησίας. Ότι παρεμβαίνει ο Θεός. Έγινε η κατήχηση και αυτός ο άνθρωπος μου άλλαξε ολοκληρωτικά το πώς κάποιος μπορεί να δει τη ζωή, την καθημερινότητά του. Αντιμετώπισα την πραγματικότητά μου, πριν έβαζα τη σκόνη κάτω από το χαλάκι. Συνειδητοποίησα ότι εγώ πρέπει κάτι να κάνω».