Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης έδωσε η ηθοποιός ,Μυρτώ Αλικάκη , στην εφημερίδα OnTime.
Η γνωστή ηθοποιός φέτος βρίσκεται στην τηλεόραση και στο θέατρο.
Στη γνωστή σειρά “Μαύρο Ρόδο” που σημειώνει επιτυχία αλλά και στην θεατρική παράσταση «Τέλειοι Ξένοι» .
Στην συνέντευξη η Μυρτώ Αλικάκη μίλησε για τη ψυχοθεραπεία αλλά για τις απώλειες που στιγμάτισαν τη ζωή της.
Έχετε παραδεχτεί ότι κάνατε επτά χρόνια ψυχανάλυση. Τι μάθατε και τι αλλάξατε στον εαυτό σας μέσα από την ψυχοθεραπεία;
Πολύ γενικά θα σας πω ότι μαθαίνεις ποιος είσαι, τι κάνεις, τι σου συμβαίνει. Κατ’ αρχάς αρχίζεις και παρακολουθείς κάποια κοινά μοτίβα που ακολουθείς στη ζωή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για να μάθεις ότι μπορεί εσύ να βλέπεις κάτι έτσι, να πηγαίνεις εσύ κοντά σε κάτι κι αυτό απλά να σου συμβαίνει.
Μετά, κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι κάποιες φορές, όταν συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια και τα επαναλαμβάνεις, κάπου λίγο βαριέσαι και τον εαυτό σου. Και αναρωτιέσαι: φτάνει πια αυτό το πράγμα, μπορώ να το αλλάξω; Κι αυτό είναι μια διαδικασία που βοηθάει.
Το προλάβατε ή φτάσατε κάποια στιγμή στην κατάθλιψη;
Όχι, στην κατάθλιψη δεν έχω φτάσει ποτέ αλλά έχω νιώσει τρομακτική πίεση.
Και πότε νιώσατε έτοιμη να σταματήσετε;
Όταν επρόκειτο να γεννήσω τον δεύτερο γιο μου και είπα στην ψυχοθεραπεύτριά μου ότι έπρεπε να σταματήσουμε για ένα διάστημα, τότε μου είπε ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω, ότι έχω κάνει μια πολύ σημαντική διαδρομή.
Έτσι κι αλλιώς, όποτε θελήσω να ξαναπάω, είναι πάντα ανοιχτή αυτή η σχέση. Κι έκτοτε όντως πήγα μερικές φορές, με κάποια συγκεκριμένη αφορμή και κάποιο θέμα που είχα.
Ποια είναι η πιο δύσκολη «απώλεια» που έχετε βιώσει μέχρι στιγμής στη ζωή σας;
Η πρώτη μεγάλη «απώλεια» που βίωσα και τη θυμάμαι, γιατί ήταν πολύ σημαντική για μένα, συνέβη όταν ήμουν 5 χρονών, όταν η μαμά μου ήταν έγκυος και περιμέναμε να έρθει ένα μωράκι. Η μαμά μου έφυγε για το μαιευτήριο και γύρισε χωρίς το μωρό. Το περίμενα το αδελφάκι μου, το ήθελα πάρα πολύ αλλά δυστυχώς και το μωράκι δεν ήρθε και η μαμά μου ήταν στεναχωρημένη για αρκετό καιρό με την «απώλεια» του μωρού που περίμενε με λαχτάρα.
Όμως έχω και μεγάλες «απώλειες» στη ζωή μου, πολύ πιο δύσκολες. Αυτές είναι ο θάνατος του πατέρα μου στα 26 μου χρόνια, ενώ πιο πριν, στα 14 μου σκοτώθηκε ο ξάδελφός μου, σε ηλικία 19 χρονών.